Chris Ngimbi (40) moest Congo ooit om vervelende redenen ontvluchten, nu hangt een van zijn grootste prijzen er in het museum. Dat past wel in het roerige levensverhaal van de vechtsporter uit Waalre, die als the African Warrior bekendheid over de wereld geniet. En nog altijd is het niet klaar.
Hij begon nog nét niet te hyperventileren toen het vliegtuig een jaar of drie geleden voet aan de grond zette in Kinshasa. Het was voor Chris Ngimbi een emotionele terugkeer op zijn geboortegrond, nadat hij als jochie van tien op de vlucht sloeg met zijn moeder. Zijn vader werkte voor de regering van dictator Mobutu en verdween niet veel later nadat hij werd opgepakt door de nieuwe machthebbers. Ngimbi zag hem nooit meer…
En nu, een kleine dertig jaar later, was hij ineens terug. Ook om broer Patou, die destijds achterbleef, eindelijk weer in de armen te sluiten. De viervoudig wereldkampioen kickboksen veert op. Waarom het zo lang duurde voordat hij terug ging? ,,Corona zette me aan het denken. De wereld ging steeds verder op slot: wat als ik nooit meer kon vliegen? Toen heb ik mezelf écht gepusht om te gaan. Al bleef het spannend, maar toen ik bijna landde, werd ik ineens overvallen door blijdschap”, zegt Ngimbi met een ontwapenende glimlach.
Intense reis
Zijn twee jaar oudere broer, die altijd in Congo is gebleven, klemde hem minutenlang vast en week de eerste drie, vier dagen geen centimeter van zijn zijde toen Ngimbi was geland. Slapen? Dat deed hij op dezelfde kamer. ,,Ik vroeg nog: ‘Moet je niet bij je vrouw slapen?’ Maar nee hoor. Dat krijg je als broers elkaar zo lang niet zien, haha. We belden altijd wel via FaceTime, maar dit was heel anders. Het duurde even voordat hij me los kon laten. Het was sowieso heel intens om terug te zijn.”
Wie was mijn vader? Hoe was hij als mens? Nu ik dat weet, geeft me dat een bepaalde rust
Dan valt Ngimbi even stil. Hij maakte de reis naar Congo óók om meer te weten te komen over zijn verleden, en dan vooral dat van zijn vader. Een paar maanden nadat the African Warrior naar Nederland vluchtte, sijpelde het bericht door dat Ngimbi senior was overleden. Via zijn broer kwam hij in contact met de familie van zijn vaders kant. ,,Wie was hij? Hoe was hij als mens? Nu ik meer weet, geeft me dat een bepaalde rust. Zij bevestigden ook dat hij nooit meer terug is gekomen. That’s life”, weet Ngimbi.
Hij kan het weten. Alsof hij nog niet genoeg voor zijn kiezen kreeg, overleed zijn moeder in 2004 ook nog na een slepend ziekbed. Ngimbi was twintig jaar en net goed en wel door aan het breken als kickbokser. ,,Dat was echt ongelooflijk zwaar en hectisch, ik ben in die tijd intensiever gaan kickboksen om geld te verdienen en de familie te onderhouden. Het was overleven.”
Bedreigd met stanleymes
En dat terwijl hij vrij laat met vechtsport begon. De aanleiding was niet al te fraai: Ngimbi was met vrienden op stap in Eindhoven en liep in zijn eentje naar zijn fiets. Band lek. Nét op dat moment kwamen er twee skinheads aanlopen, die hem begonnen te bedreigen. ‘Moeten we met je meelopen naar Afrika?’, kreeg hij naar zijn hoofd geslingerd. ,,Eentje trok er nog een stanleymes. Ik bleef ze maar negeren, gelukkig maar, want ineens liepen ze weg. Toen dacht ik wel: ik móét iets aan verdedigingssport gaan doen.”
Toen hij voor de eerste keer ging kickboksen, wist Ngimbi: dit is het. Hij bleek talentvol, zegt hij met een grijns. Zijn eerste partij als prof vocht hij in New York, tegen een ervaren rot die een mooi afscheid wilde. ,,Ze dachten: we nodigen een of andere koekenbakker uit die zich neer laat slaan. Maar het was nét andersom, ik sloeg hem na één ronde al zwaar knock-out”, lacht Ngimbi, die uiteindelijk vier wereldtitels bij elkaar trapte en sloeg.
Nog niet klaar
Hij vocht voor zo’n beetje alle grote organisaties over de hele wereld: van Rusland tot China en van Roemenië tot Cambodja. In dat laatste land knokte hij in 2019 voor het laatst tegen een Thaise legende, vervolgens bleef het lang stil rondom the African Warrior. Hij wijst naar zijn sportschool, net over de grens in Pelt. ,,Daar ligt sindsdien mijn focus. Toch voelt het nog niet klaar.”
Ngimbi wil op een mooie manier afscheid nemen, ook voor de mensen die hem zelden in actie hebben gezien omdat hij in alle uithoeken van de wereld vocht. Zoals zijn kinderen van dertien, elf, acht en zes jaar. Daarom gaat hij op 20 oktober, in Pelt, nog één keer de ring in. Het wordt zeer waarschijnlijk een goede tegenstander, die bij Glory, een van ‘s werelds grootste vechtsportorganisaties, aan de weg timmert.
Want Ngimbi wil het wél goed doen. Óók voor Congo, waar een van zijn kampioensriemen inmiddels in het museum in Kinshasa hangt. Het kan verkeren. ,,Na die reis voel ik me beter dan ooit: ik ben fit, maar heb vooral rust in mijn hoofd. Ik wil nog één keer knallen.”
Bron: ad.nl
