Morgenavond is het dan eindelijk tijd voor het langverwachte duel van Femke Bol met Sydney McLaughlin-Levrone. Wie is haar mysterieuze Amerikaanse rivale op de 400 meter horden? Een profiel, op de verjaardag van de wereldrecordhoudster en olympisch kampioen. ,,Mag ik me alsjeblieft uit deze race terugtrekken?’’
Wie in aanloop naar de naderende apotheose nog even vlug Sydney McLaughlin-Levrone wil ontleden, komt bedrogen uit, hier in het Stade de France. Na haar serie op de 400 meter horden scheidt een hekje haar en tientallen verslaggevers. Ze maakt een kalme en beleefde indruk, die ze zelfs behoudt als ze na exact één minuut en 17 seconden alweer vertrekt. Ze verdwijnt uit het zicht, zonder ook maar iemand iets wijzer te hebben gemaakt.
Zo behoudt ze haar toch wel mysterieuze aura. Waar Femke Bol al jarenlang van hot naar her trekt om aan wedstrijden deel te nemen, en daarmee zichtbaar en aanraakbaar is, verschijnt generatiegenoot McLaughlin-Levrone zelden op de baan. Zij traint in Los Angeles met haar beroemde coach Bob Kersee. En wanneer ze wel een race opzoekt, is dat vrijwel altijd in haar eigen land óf op een groot toernooi.
Al drie jaar lang worden McLaughlin-Levrone en Bol continu met elkaar vergeleken, maar ondertussen dateert het laatste duel alweer van de WK in 2022, toen de Amerikaanse Bol wegblies met een wereldrecord in 50,68. McLaughlin-Levrone knikt hier in Parijs vriendelijk, als haar wordt gevraagd of ze de gouden race van Femke Bol op de 4×400 meter gemengde estafette heeft gezien. ,,Het was beslist een snelle race, maar ik heb het niet gezien, alleen de uitslag.’’
Er wordt soms kritiek geleverd op die spaarzame competitiedrang. Het zou de sport geen goed doen en daar valt veel voor te zeggen. Wie haar verhaal kent, kan er wel meer begrip voor opbrengen. McLaughlin-Levrone, die vandaag haar 25ste verjaardag viert, werd in 2016 de jongste Amerikaanse atleet op de Spelen sinds 1972.
Op de Amerikaanse trials, waar zij zich plaatste voor haar olympische debuut, stond een diep ongelukkig meisje op de baan. ,,Ik wil dit niet. Mag ik me alsjeblieft uit deze race terugtrekken?’’, smeekte ze tegen haar vader Willie voor haar serie. Hij haalde haar over te starten. Ze waren er nu toch. McLaughlin zocht een prullenbak op en gaf van de intense spanning over. Ze was de snelste, won ook de halve finale en kwalificeerde zich in de finale voor de Spelen.
McLaughlin liet zich weer overhalen
Toen de NBC-verslaggever daarna vroeg hoe het was om een olympiër te zijn, antwoordde de 16-jarige McLaughlin eerlijk, al had niemand op dat moment door hoe serieus ze het meende. ,,I can’t breathe. Ik ben gewoon blij dat het voorbij is.’’
Deze spanning wilde ze nooit meer voelen. Tegen haar moeder Mary zei ze dat ze niet naar Rio zou gaan. De constante paniek die McLaughlin gevoeld had, wilde ze nooit meer ervaren. Ze was een timide high schooler uit Dunellen, New Jersey, een rustige buitenwijk, zuidwest gelegen van Manhattan.
Als McLaughlin, de perfectionist, niet won, dan stelde ze voor haar gevoel niets voor. Winnen was haar enige identiteit. Ze was er letterlijk mee opgegroeid. In de leeftijdscategorie onder 14 jaar had ze wereldrecords genoteerd op de 100 meter horden en de 400 meter horden.
Natuurlijk liet McLaughlin zich weer overhalen. En voor de Spelen van Rio waren de verwachtingen nog hoger, voelde ze de druk van een natie. Het maakte haar een worstelende tiener, kampend met paniekaanvallen en depressies. De buitenwereld zag een natuurtalent, magistraal scherend over de horden. Een vrouw ook die voor modeshows op de catwalk werd gevraagd. En ze zagen al het succes op de baan in de jaren na haar olympische debuut.
Haar eerste wereldtitel in 2019 op de 4×400 meter, en het zilver op de 400 meter horden. Haar twee olympische titels in Tokio, met het estafetteteam en individueel op de 400 meter horden, voor Dalilah Muhammad en Bol. De wereldtitels in Eugene, met de 400 meter horden in een ongenaakbaar wereldrecord als hoogtepunt.
Bron: gelderlander.nl | Hoofdfoto:Sydney Mclaughlin-Levrone. © AFP
