Zo. En nu tegen Mexico. De eerste tegenstander op dit WK die waarschijnlijk geen initiatief zal willen nemen tegen Oranje. Dat heeft het Nederlands elftal afgedwongen in deze wonderlijke eerste weken van het WK. Spanje, Australië en gisteren Chili, ze dachten allemaal dat de aanval de beste verdediging zou zijn, maar werden op de counter geklopt.
Mexico kan wel de gevaarlijkste tegenstander tot nu toe worden. Een ploeg zonder sterspelers, geleid door een coach die er bewust voor kiest om ‘namen’ uit Europa, onder wie Hernández van Manchester United en soms ook Dos Santos (ex-Barcelona, nu Villarreal), op de bank te houden. Zo heeft hij net zo’n sterk collectief als Oranje gesmeed.
De vraag wordt of Oranje ook in de knock-outfase het verschil zal kunnen maken in de tweede helft van een wedstrijd. Dat is tot nu toe het verhaal van dit WK. En steeds spelen invallers daarin een belangrijke rol. De scorende Fer was tegen Chili alweer de 17de speler die Louis van Gaal inzette. In de slotfase werd Kongolo zelfs nummer 18.
Hoe Oranje en zijn bondscoach het karwei in São Paulo benaderden, pookt de nationale discussie over hoe ‘wij’ moeten spelen maximaal op. De verdeeldheid in het land zal nog wel even blijven, maar gerede kans dat dit WK hoe dan ook een nieuwe standaard zet. De bondscoach na Van Gaal draagt immers al langer uit dat hij niet zoveel meer heeft met de Hollandse school van vrolijk aanvallen en percentages van 60, 70 procent aan balbezit. Guus Hiddink staat een ‘meer internationaal georiënteerde’ strijdwijze voor. Ook hij had Chili kunnen bestrijden in deze strategie en met deze uitkomst.
Een verandering in denken die Bert van Marwijk in 2010 in Zuid-Afrika heeft aangezwengeld wordt nu verder uitgediept. Het blijft fascinerend dat juist Van Gaal dat doet, toch jarenlang dé verdediger van ‘ons’ gedachtengoed. Maar aan de andere kant: ook als coach van AZ liet hij al eens zien dat hij een realist kan zijn als dat naar zijn oordeel het beste is voor een spelersgroep.
ad.nl
