Levi Rigters sloot zich tien dagen op in stiltecentrum: ’Ruimte om al die pijn een plekje te geven’
De laatste keer dat we iets van Levi Rigters vernamen, was afgelopen december. Hij had zich zoveel meer voorgesteld van de clash met Rico Verhoeven, niet dat hij zou verliezen.
Dat dreunde lang na, geeft de 30-jarige kickbokser nu toe, in aanloop naar de Glory 103-hoofdact van zaterdag in Rotterdam. Hij heeft zich echter herpakt, vertelt Rigters aan de vooravond van de Last Heavyweight Standing-nacht in Ahoy waarin hij oog in oog staat met Jamal Ben Saddik.
Om zich weer compleet de oude te voelen, om die donkere decembermaand een plekje te geven, besloot Rigters het anders dan anders te doen. Want het waren niet alleen de opdoffers van Verhoeven die hem mentaal uit balans hadden gebracht. Zijn vader was kort voor de kraker tegen de ’koning van het kickboksen’ overleden en daags na het verlies om de wereldtitel diende de crematie zich aan. Rigters had daarom voor zijn vader willen winnen. Die hartenwens kwam dus niet uit.
Die tegenslagen hakten er goed in, vertelt Rigters in de Haagse sportschool ARJ Gym, waar hij zojuist is afgemat door liefst negen man, ter voorbereiding op zijn eerste gevecht van het jaar. ,,Ik heb het mentaal wel even zwaar gehad’’, steekt hij van wal. ,,Omdat het allemaal veel pijn doet. Het was even heel veel in een keer. Dan ga je praten met mensen die dichtbij je staan. En ga je tijd voor jezelf inplannen. Ik ben eerst met m’n gezin naar Zuid-Afrika gegaan. En daarna ben ik voor tien dagen een soort van klooster ingegaan. Dat was in mei. Een stilte retraite dus.’’
Tien dagen lang je mond houden in een druk land als Nederland? Bestaat dat?
,,Jazeker kan dat. In Almere. Tien dagen in stilte geleefd, tien uur per dag gemediteerd, tien dagen lang je mond houden. Daar word je een bepaalde meditatietechniek aangeleerd. De Vipassana-meditatie, zeg maar, een inzichtmeditatie. Dan ga je helemaal naar binnen. Je geeft jezelf dan de ruimte om al die pijn en die gevoelens een plekje te geven. Ik geloof dat stilte echt een manier is om dingen een plek te geven.’’
Mocht je wel op je telefoon kijken?
,,Nee. Je mag niet bellen. Je mag niet schrijven, je mag niet lezen, je mag geen muziek luisteren. Dat is heel zwaar, ja. Ook niet iedereen houdt dat vol. Wat ik geleerd heb, is dat ik weer de baas ben over mijn eigen gevoelens. Door die stilte krijg je heel veel inzichten over jezelf, omdat er geen afleiding is. Alleen maar denken dus. Ik heb er heel veel aan gehad en ik kan het iedereen aanraden.’’
Je hebt vandaag je 3-jarige tweeling Otis en Zain meegenomen naar de training. Daar moest je dus ook tien dagen zonder. Dat lijkt me voor een jonge vader niet te doen.
,,Je wordt enorm op de proef gesteld en je komt jezelf wel even tegen. Want je hebt alleen je gedachtes en je gevoelens. Er wordt af en toe gesproken door de persoon die de meditatie leidt, maar je praat zelf in principe niet. Een mental coach had me dit geadviseerd om te doen. Dit was de eerste keer en ik wil dit voortaan elk jaar. We leven in een tijd waar we geen stilte meer ervaren. Er is constant afleiding, we zijn constant bezig. In die stilte, zit de groei.’’
Maar na tien dagen wacht de Hollandse drukte weer. Hoe beleef je die?
,,Dan stap je letterlijk weer een andere wereld in. Maar dat gaat best snel hoor. Het voelt eigenlijk als een straf, die tien dagen zijn zwaar. Maar wat ik zeg: achter die zwaarte en die pijn, zit de groei. Daar krijg je nieuwe inzichten van. Iedereen is op zoek naar een bepaalde rust, naar een bepaald geluk. Dat zoeken we vaak extern. Terwijl die antwoorden allemaal in jezelf zitten. Om die antwoorden te vinden, moet je stilte ervaren. Die rust neem ik mee de ring in. Ik ben er sterker door geworden, zeker weten.’’
In de Haagse sportschool zit Rik Remmelzwaal hem dicht op de huid. De personal trainer zorgt ervoor dat Rigters geen moment rust krijgt. Remmelzwaal houdt de tijd bij, jut de hoofdpersoon tussendoor flink op en gunt hem amper rust. Negen krijgers vindt de kickbokser tegenover zich die hem beurtelings een pak slaag willen verkopen. Deze training staat te boek als sparren: zo worden situaties gecreëerd waar Rigters zaterdag tegen Jamal Ben Saddik ook mee te maken kan krijgen. Hij wordt tot het uiterste getest, maar deelt zelf ook veel uit. Vraag maar aan Sharif Ben Mabrouk, die deze middag minutenlang moet bijkomen nadat Rigters hem met een welgemikte trap op zijn lever heeft geraakt.
,,Zo’n training gaat best diep’’, zegt Rigters naderhand. ,,Maar je ziet ook: we slaan elkaar in elkaar en daarna is het weer een en al liefde. Zo kan ik echt genieten van deze reis en van de mensen om me heen. We zijn allemaal vrienden van elkaar. We zijn constant bezig om weer een procent beter te worden. Dat gaat in laagjes. Samen met Rik doe ik ook veel mentaal werk. Hij is mijn kracht- en conditietrainer, maar we combineren het fysieke ook met het mentale. Dat zag je net ook. Het lijkt allemaal erg fysiek, maar het is ook gedragstraining. Hoe sta je erbij als je kapot bent? Hoe kijk je uit je ogen? Hoe beweeg je? Wat doe je met al die gevoelens die je in de ring voelt? Het is een constante zoektocht, net als in het gewone leven. Op je bek gaan, dingen leren en uitproberen. Dat maakt je een betere vechter, maar ook een betere vader.’’
Droom je ervan om Rico Verhoeven weer uit te dagen?
,,Natuurlijk, in mijn achterhoofd blijft dat altijd. Maar dat is wel een van de grootste lessen die ik geleerd heb na het verlies tegen Rico. Dat de focus op het nu moet liggen. Ik was zo gefocust op het feit dat ik kampioen wilde worden, dat het obsessief werd. Al tien jaar lang. Daarom deed dat verlies zo’n pijn. Dat perfectionisme probeer ik nu los te laten. Op die manier presteer ik beter. Nu probeer ik veel meer van de reis te genieten. Die reis is nu Jamal, deze partij dus.’’
Heb je nog meer hartenwensen?
,,Ik wil nog een keertje vader worden. Ik wil heel graag een meisje. Dat zou heel mooi zijn. Dat zie ik ook helemaal voor me.’’
