Er is geen Brazilië.
Iedere avond, als het werk gedaan is, sta ik een paar minuten met collega Ronald van der Geer bij de entree van ons hotel in Rio. Wat daar aan kleuren, rassen en paradijsvogels voorbij paradeert, valt met geen pen te beschrijven. Je kijkt je ogen uit aan de Avenida Nossa Senhora de Copacabana.
Aan de overkant ligt een romantisch aangelegd plantsoen, waar overdag oude mannen de schaaksport beoefenen. Zodra de avond over Rio is gevallen nemen desperado’s bezit van het plantsoen. Boefjes en zwervers monsteren net als wij de voorbijgangers. Wij hebben oog voor de verscheidenheid van mensen. Zij voor de potentiële rijkdom der voorbijgangers.
‘t Is er niet pluis
Na tien uur ‘s avonds is het er niet pluis. Dan hoor je geregeld knetterend vuurwerk. En je weet: het is geen oudejaarsavond.
Politieauto’s scheren met gillende sirenes voorbij en uit de opengedraaide politieautoramen zwaaien wapens die veel weg hebben van een AK 47.
Er is verblindende schoonheid. En er is hartverscheurende armoede. Hartverscheurend is het verhaal dat Youri Mulder vertelde. Hij was bij een voetbalwedstrijdje op het strand, voor jongetjes uit een van Rio’s sloppenwijken. Negen van de elf jongens uit een team hadden de zee nog nooit gezien. Terwijl ze er op tien kilometer afstand van wonen.
Wereld van Peter Stuyvesant
De wereld van Peter Stuyvesant paradeert en jogt en voetvolleyt op de stranden van Copacabana en Ipanema. Veel talrijker zijn de mensen die geen geld hebben voor een zwembroek of een zonnebril. Of zelfs maar voor een Braziliaanse vlag, waarmee iedereen hier vanaf vandaag wil zwaaien.
Het WK begint. Laat de goddelijke kanaries vandaag winnen. Dan is er, al is het voor een paar uur, voor even feest in de favela’s. In dat geval zal er opnieuw geknald worden. Maar dan weten we: het is waarschijnlijk vreugdevuur.
nos.nl
