Met drie gouden medailles al op zak sloot Simone Biles (27) haar Spelen in Parijs af met een val op balk en zilver op vloer. Maar nog véél belangrijker: de beste turnster ooit is haar trauma’s definitief te boven. Hoe het turnicoon zichzelf definitief bevrijdde van al haar demonen. ,,Ik ben best wel trots op mezelf.’’
Hoe mooi. De vloerfinale is al even afgelopen, de eerste toeschouwers dalen voorzichtig de trappen van de Bercy Arena af, als de acht finalisten nog op de definitieve uitslag wachten. Doorgaans een formaliteit, kampioene Rebeca Andrade is al aan het dansen met een Braziliaanse vlag. Maar na een geslaagd protest van de Amerikaanse coaches wacht zowaar nog een uitsmijter. Jordan Chiles, de laatste vrouw die de vloer op moest, springt in extremis nog van plaats 5 naar brons.
Simone Biles heeft het als eerste in de gaten. Al een kwartiertje bevrijd van haar eigen zenuwen springt ze als een dolle haar verbouwereerde landgenote om de nek. Zelf heeft ze net de strijd om goud nipt verloren van Andrade (‘Een queen, ik kan alleen maar mooie dingen over haar zeggen’), maar dit brons voor haar teammaatje verdringt alle emoties.
Als ze die al had, na drie keer goud (meerkamp, team, sprong) en dus nog eens zilver. ,,Ik heb hier nog veel meer gepresteerd dan ik in m’n wildste dromen voor me zag’’, zal de stralende Biles later zeggen. ,,Een paar jaar terug had ik niet eens gedacht hier nog te staan. En nu neem ik vier medailles mee. Ik ben best wel trots op mezelf.’’
“
“Hoe kan ik nou boos zijn op mezelf, of van slag?”
Simone Biles
Bevrijd van al haar trauma’s stapt de Amerikaanse al handkusjes gevend het podium op. Daar staat een 142 centimeter lange, bijna uit elkaar knappende bonk blijdschap die zich moet inhouden om niet mee te deinen met het Nacional Brasileiro. Of de 15.000 toeschouwers ook zo tevreden zijn, is maar de vraag. Allemaal hebben ze zeker 700 euro (!) neergelegd om nog twee keer naar Biles te kijken. Sommigen zelfs meer dan 1000 euro, net nog zwart aan de poort. Beroemdheden zoals American football-legende Tom Brady, ook aanwezig voor Biles.
Maar met een val op balk (‘rare finale, veel ringtones, mensen die keihard sssttt riepen, niet fijn’) en zilver op vloer valt het naar haar eigen idiote standaarden toch een tikkie tegen. Van de 35 eerdere finales waarin ze individueel startte op WK’s en Spelen, won ze er maar liefst 32.
Uitgeput
Biles zelf slikt het zonder moeite. ,,Na een week hier op de vloer was ik best wel uitgeput. Nee, het was niet meer m’n beste optreden’’, verontschuldigt ze zich eerst. Maar dan, na enig nadenken: ,,Hoe kan ik nou boos zijn op mezelf, of van slag? Ik ben zo gelukkig, zo trots. En nog veel blijer dat het nu over is hier, vanwege de stress.’’
Ze had nogal een opdracht in Parijs. Heeft zich er definitief bevrijd van al haar demonen. In haar eigen universum is ze weer de ster om wie iedereen heen mag draaien. En na die vorige Spelen was dat lang niet zo vanzelfsprekend als dat het nu klinkt.
Het verhaal van Tokio 2021 is bekend. Ze moest zich al terugtrekken op het teamonderdeel, omdat ze verstrikt raakte in haar eigen oefeningen. Alsof ze in een achtbaan zat, zonder dat ze zelf het spoor kon zien. Twisties, zo noemen turners het. ,,Wat eigenlijk een verboden woord moet zijn. Omdat het zo kloten is als je ze hebt. Voor iedereen.’’
Het overkomt alle turners weleens. Maar Biles op het grootste podium. Sport was altijd haar uitlaatklep, problemen zou ze na haar carrière wel de aandacht geven, ze stopte veel weg. Maar op die ene dag lukte dat niet meer. Kortsluiting in haar hoofd en weg was de focus, juist toen heel de wereld vol verwachting toekeek.
n Japan had ze de moed om op te geven, plaatste ze haar mentale gezondheid boven alles. Waarvoor ze later veel geroemd werd, al waren de reacties in eigen land aanvankelijk ongenadig hard. De vrouw die toen al viervoudig olympisch kampioen was en naar wie vijf elementen (!) zijn vernoemd, was opeens een afhaker, geen teamspeler. Maar wat moest ze dan? Met gevaar voor eigen leven door blijven turnen, terwijl haar hoofd overstroomde van negatieve gedachten? Nee.
In haar nieuwe huis heeft ze in een achterafkamertje een ‘verboden Tokio-kast’. Startnummers, speldjes, de pakjes. Zelfs de mondkapjes heeft ze bewaard. Ze heeft er uren zitten huilen. Toen haar tranen op waren, zocht ze hulp. Sprak over haar pittige jeugd, waarin ze werd geadopteerd door haar grootouders. Over haar ADHD. Over seksueel misbruik, want ja, die misbruikzaak van turncoach Larry Nasser, die voor 175 jaar in de cel belandde en waarin Biles een van de slachtoffers was, kwam er ook nog eens overheen.
Haar mislukte Spelen in Tokio, de zaak Nasser en haar Netflix-documentaire Simone Biles Rising zorgden er voor dat de turnsport eens in de spiegel ging kijken, inzoomde op de giftige wereld die de sport was en niet meer mag zijn voor jonge meisjes. De (turn)wereld is haar er eeuwig dankbaar voor. Maar of de turnkoningin zelf nog zou terugkeren? Er werd meer en meer aan getwijfeld. Ze trouwde, liet een huis bouwen, sprong anderhalf jaar lang alleen maar in een bak schuimkussens. Tót ze in haar hoofd besloot de regie terug te pakken. Ze wilde niet meer bang zijn voor haar sport. Haar eigen einde schrijven.
Op de WK in Antwerpen bewees ze begin dit jaar als oudste vrouw in het Amerikaanse WK-team in 72 jaar tijd dat ze weer de oude is. De blik mocht op Parijs, podium voor haar Redemption Tour. ,,En verlossing, die heb ik hier absoluut gevonden’’, concludeert ze, nog los van die medailles. ,,Het betekent zoveel voor me dat ik hier weer heb kunnen turnen, op dit podium. Echt, ik had me geen betere Spelen kunnen wensen. Dankjewel Parijs.’’
‘Een beetje relaxen’
Ze zat diep, maar kwam weer boven. De tatoeage (‘And still I rise’) op haar sleutelbeen vertelt alles. Eerder in de week zette ze de deur naar nóg een Spelen zelfs al voorzichtig op een kier. Los Angeles 2028, voor thuispubliek. Wil ze zeker nog geen streep door halen, ook al is ze straks 31 jaar. ,,Maar nu eerst een tijdje niks. Beetje relaxen, tijd voor mezelf nemen. Héél gezond, moeten we allemaal veel vaker doen.’’
Bron: ad.nl | Hoofd foto: Simone Biles. © Pim Ras Fotografie
