uws uit Newcastle afgelopen week van een goede vriendin: “Die Nederlandse voetballer, Jan Maat of zo? Die was hier gister en at een paar poffertjes bij ons!”
Mijn goede vriendin hielp haar beste vriendin, die met een poffertjeskraam Groot Brittannië verovert en eens in de zoveel tijd Newcastle aandoet, de stad waar Vurnon Anita, Daryl Janmaat, Siem de Jong en Tim Krul voor veel geld wisselend succes boeken bij het plaatselijke United. Vandaar.
Het was haar eerste bezoek aan de stad, ze was er net zes dagen. Uit ervaring weet ik: genoeg voor een gedegen indruk van Newcastle upon Tyne. Dan heb je inmiddels twaalf lelieblanke meisjes met roze en blauwe niemendalletjes in de goot zien liggen, kotsend en schreeuwend tegen getatoeëerde gasten die openlijk drinken, hun liefde voor de voetbalclub belijden, drugs gebruiken, schreeuwen, pissen, dronken meisjes betasten, kotsen en hun roes uitslapen.
Voor een volledige impressie: bekijk één willekeurige aflevering van de MTV-serie Geordie Shore. Dat mensen uit deze rauwe stad in Noordoost-Engeland poffertjes lusten, wist ik niet. Wellicht wisten ze dat zelf ook niet tot er een oud-Hollandse poffertjeskraam op hun marktplein verscheen.
Anyway, Daryl Janmaat.
Ik heb me sinds het WK regelmatig afgevraagd hoe het gaat met onze stoomlocomotief op rechts. Ik bedoel: niemand had verwacht dat Louis van Gaal Janmaat na groepszeges op Spanje, Australië en Chili zou vervangen door Paul Verhaegh (“Iets beter in balbezit”), zeker de rechtsback zelf niet. Verhaegh was een dertiger met twee oefeninterlands achter zijn naam, Janmaat de schier onaantastbare vleugelverdediger met negentien interlands (zonder nederlaag).
Experiment
Toen ook Verhaegh niet voldeed, werd het experiment Dirk Kuijt van stal gehaald. Dat moet het WK voor Janmaat hebben ontdaan van zijn glans, ondanks die twee invalbeurten tegen Argentinië en Brazilië. Twee dagen na de troostfinale tekende de oud-Feyenoorder een contract bij Newcastle United, een week daarna werd hij 25 jaar. Schijnt voor een voetballer een behoorlijke leeftijd te zijn, maar wat heb je op die leeftijd daadwerkelijk opgedaan aan levenservaring?
Ik probeerde me te imagineren (copyright Van Gaal) hoe ik was rond mijn 25e, alleen nu met een vrouw en twee kleine kinderen, een emotioneel en lichamelijk slopend toernooi in de benen zonder noemenswaardige adempauze en midden in een verhuizing naar Noordoost-Engeland. Aanpassingstijd kreeg Janmaat niet, hij moest direct aan de bak.
Ja, terecht, want hij verdient een kapitaal en zo. Uit de eerste drie competitieduels haalde Newcastle United twee punten, de druk stond meteen op de ketel. Anita verloor zijn basisplaats, zei daar iets over en werd door coach Alan Pardew op zijn plek gezet met de woorden: “Niet zeiken, harder werken.” Zo gaat dat in Engeland.
Er kwam een interlandweek, de eerste onder Van Gaals opvolger Guus Hiddink, die op basis van niets het grote ongelijk van zijn voorganger wilde aantonen (“4-3-3 in plaats van 5-3-2”). Hoe dat uitpakte, weten we inmiddels, dat Janmaat daarvan voornaam slachtoffer werd, was ik bijna vergeten. Op 9 september speelde de oud-Feyenoorder zijn voorlopig laatste interland tegen Tsjechië (2-1 nederlaag), omdat een ‘terugspeelkopbal’ niet lekker viel.
In Newcastle nam de druk vervolgens enorme proporties aan na nederlagen van de Magpies tegen Stoke City en Southampton en een gelijkspel tegen Hull City. Newcastle belandde onder de degradatiestreep, Pardew werd opgejaagd wild van de tabloids, Janmaat kreeg kritiek bij het gezaghebbende tv-programma Match of the Day.
Dolksteek
Het moet als een dolksteek hebben gevoeld dat Hiddink hem juist in die periode niet eens opnam in de voorselectie van Oranje voor interlands tegen Mexico en Letland. Weer een nare beslissing van een bondscoach die de rechtsback niet voelde aankomen.
Karaktervol richtten Janmaat en zijn club zich echter op. Newcastle United kreeg in oktober en november nauwelijks tegendoelpunten, het won met 2-0 bij Manchester City in een League Cup-duel en klom na één gelijkspel en vijf overwinningen op rij in de Premier League naar de vijfde plaats. In Engeland doe je dan keihard mee om Champions League-voetbal. En de Dutchman speelde sterk.
Of hij er een beetje tevreden uitzag, wilde ik weten van mijn vriendin. “Weet ik veel”. zei ze lachend. “Heb ik niet op gelet, wist niet eens dat hij een voetballer was, iemand zei dat achteraf tegen me. Geloof dat-ie zijn poffertjes wel lekker vond.”
Het voelde als goed nieuws.
Door: NU.nl
