Mathieu van der Poel heeft zich op de weg niet naar een medaille op de Olympische Spelen kunnen fietsen. De Nederlandse troef moest zijn meerdere erkennen in de ontketende Belg Remco Evenepoel (24), die na het tijdritgoud eerder in de week nu een dubbelslag sloeg door ook de olympische titel op de weg te pakken. Valentin Madouas pakte het zilver, Christophe Laporte brons. Van der Poel eindigde twaalfde.
Nog nooit won een renner goud in de race tegen de klok én de wegrit. Leontien van Moorsel presteerde dit ooit wel bij de vrouwen, in Sydney in 2000.
Op 46 kilometer voor de meet begon de finale. Van der Poel demarreerde op de eerste passage van de Montmartre en kreeg – bijna uiteraard – één iemand mee: Van Aert. Het bal was geopend. Julian Alaphilippe, Matteo Jorgenson en Toms Skujins hadden het juiste wiel gekozen. Verder lag daarachter alles op een zakdoek.
Evenepoel ontketend en rijdt lek in slotfase
Buiten Evenepoel gerekend, die er een klap op gaf en bij het groepje Van der Poel kwam en er direct overheen klapte. Indrukwekkend staaltje wielrennen van de Belg. Wie ging hem nog kloppen? De Belg denderde door en haalde een voor een de vroege vluchters in. Alleen Valentin Madouas kon nog mee.
Op 15 km voor de meet kon Madouas het verschroeiende tempo van Evenepoel niet meer bijbenen. De Belg was vertrokken. 3 kilometer voor de meet was er nog even paniek, toen hij lek reed. Maar hij had snel genoeg een nieuwe fiets. Wat een moment nog!
Nog nooit won iemand de olympische tijdrit én de wegwedstrijd, maar daar kwam op zaterdag 3 augustus 2024 in Parijs een einde aan. Zijn naam: de pas 24-jarige Remco Evenepoel.
Van der Poel berust in missen olympische wielergoud
Mathieu van der Poel dacht bij zijn eerste aanval op de helling in Montmartre dat hij met het juiste groepje op weg was naar mogelijk olympisch goud. Dat bleek niet zo te zijn. Na een samensmelting was het de beurt aan Remco Evenepoel, die in Parijs na winst in de tijdrit op indrukwekkende wijze ook de wegrace won. „Je weet dat dit kan gebeuren”, klonk het berustend.
Van der Poels aanval, achter nog wat vluchters die vooruit reden, voelde als de goede. „We waren meteen weg met vijf goede renners. Ik dacht dat de wedstrijd gereden was.” Het waren onder anderen de Belg Wout van Aert, de Amerikaan Matteo Jorgenson en de Fransman Julian Alaphilippe die in zijn spoor volgden. „Ik was verrast dat die anderen terugkwamen.”
Daar ging het mis, erkende Van der Poel. „Want Remco ging meteen in de aanval. Toen wist ik dat hij heel gevaarlijk was.” Van der Poel finishte als twaalfde op een kleine twee minuten. „Het is jammer, maar morgen is er gewoon een nieuwe dag.”
Na lang twijfelen had Van der Poel zijn zinnen gezet op de wegrace in Parijs. Het mountainbiken – zijn grote liefde – moet maar voor later zijn, met een parcours in de Franse hoofdstad dat op zijn lijf geschreven was. Er klonk geen spijt in zijn stem. „Ik was vandaag zeker goed genoeg om te winnen. Ik dacht echt dat de koers gelopen was, maar dat was dus niet zo. Ik heb op de fiets aan het idee kunnen wennen. Je weet natuurlijk al een stuk van tevoren dat je die wedstrijd niet meer gaat winnen. Het is jammer.”
De berusting kwam nadat hij bij de tweede doorkomst op de klim naar de Sacré-Coeur nog een keer had geprobeerd het gat naar de groep-Evenepoel dicht te rijden. Het was een korte poging, met opnieuw Van Aert in zijn wiel. „Natuurlijk rijdt hij niet mee, met Remco voorop. Dat is logisch en had ik ook verwacht. Zoals ik ook verwacht had dat Remco zijn moment zou kiezen. Misschien had ik moeten reageren. Dan krijg je wellicht een andere wedstrijd. Maar dan gaat misschien een ander er achter mijn rug vandoor. Dat is gewoon koers en het nadeel van de favoriet zijn.”
Hoofdfoto: © René Bouwman
Bron: Telesport
