Dafne Schippers had nooit gedacht dat ze een internationale wedstrijd op Papendal zou lopen, toch gebeurde het vanavond. In opvallend, coronaproof en inventief decor.
De zon schijnt in Californië, in Zürich kleden poppen de tribune aan en in Papendal schuilen de rond de 200 toeschouwers onder een paraplu of capuchon, terwijl Dafne Schippers en haar teamgenoten Marije van Hunenstijn en Nadine Visser hun trainingsjasjes uittrekken. Een estafette van 3×100 meter, lopen op het blauwe tartan van Papendal, tussen de bossen, met internationale aandacht: nooit had Schippers gedacht dat dit ervan zou komen. Tot er een belletje kwam uit Zürich.
Een week of zes geleden werd Ad Roskam, technisch directeur bij de Atletiekunie, benaderd door de organisatie van de Diamond League. Roskam: ,,Zij dachten: wat kunnen we verzinnen om sponsors vast te houden en toch iets te bieden?” En zo kwamen ze tot de ‘Inspiration Games’, een toernooi over de wereld, die via livestream georganiseerd wordt. Aan de Atletiekunie de vraag of zij mee wilden doen. ,,Ze wilden ook de damesestafette op het programma, wij zijn wereldtop en dus was Nederland het land dat ze graag wilden laten lopen.”
Het antwoord was meteen bevestigend. ,,Zeker in deze tijd is alles welkom, zeker op de estafette.” Papendal is een van de zeven plekken, naast locaties in Californië, Florida, Portugal, Frankrijk, Zweden en Zurich. ,,Nederland heeft jaren geprobeerd een Diamond League-wedstrijd van de grond te krijgen, nu hebben we er eventjes een. Je krijgt het in de schoot geworpen, mooi.”
Er staat een witte tent langs de baan en mensen houden hun smartphones bij de hand voor een ‘liveverbinding’ naar zonniger oorden. Hoewel live in dit geval met lichte vertraging komt. ‘I think’, herhaalt de commentator van dienst meermaals, bij het benoemen van de door hem verwachte winnaar na een afstand. Er zijn drie locaties per afstand, waarbij overal ter wereld een atleet tegelijkertijd in actie komt. ,,Alleen lopen is gek”, zegt Churandy Martina, die even eerder in actie kwam.
Noah Lyles
Nog gekker was de tijd die in Florida op de klokken werd gezet door Noah Lyles, de regerend wereldkampioen op de 200 meter laat de klok vanavond op 18,90 stoppen. Naar later bleek liep hij vijftien meter te weinig. ,,Hoe kan dat?”, vraagt Martina die tot 20,81 kwam zich lachend af.
En toch, al is het geïmproviseerd, al loopt lang niet alles soepel, uiteindelijk is het initiatief van Zürich meer dan welkom bij de atleten die maanden zonder wedstrijden doorbrachten. Om het wedstrijdvuurtje iets op te stoken keek het estafetteteam vooraf beelden van de andere plaatsen ter wereld. ,,Maar op de baan denk je niet: o er zijn nog andere landen die dit doen”, zegt Schippers even later na afloop, een derde plek rijker ,,We hadden niet zo’n goede race”, zegt Visser. ,,Maar de tijd (32,34, red.) viel uiteindelijk nog wel mee.”
Maar wat het vergelijk met de andere locaties nu waard is? Weinig, daarvoor zijn de omstandigheden te verschillend. Lopen bij 35 graden is anders voor het lijf dan lopen in de miezerregen, rond de 17 graden, zeggen ze.
,,We zijn hier elke dag, het voelt niet alsof je naar een wedstrijd gaat, maar meer alsof je de auto pakt naar een training”, zegt Schippers. Tot de warming-up. ,,Dan voelt het wel weer alsof je wat gaat doen. Dit is voor mij de eerste keer weer van echt een beetje racen. Dan merk je wel dat je denkt: oeh, dit is wel lekker. En dat is fijn. Het is een lang jaar en het blijft nog een lang jaar, denk ik.”
Bron: ad.nl
