Nog geen twee jaar geleden lag ze bewusteloos in een bos, nadat ze tijdens een val haar nek op vier plekken had gebroken. Nu is Marloes Oldenburg (36) olympisch kampioen in de vier-zonder. Dit is haar inspirerende verhaal. ,,Je hebt geen droom nodig om goud te pakken.’’
Een gebroken nek. Volledig in de kreukels. Niet kunnen eten en slikken, zelfs niet kunnen huilen. Voor Marloes Oldenburg stond het leven even stil, nadat ze op 6 oktober 2022 op de mountainbike zwaar ten val was gekomen tijdens een vakantie in Oostenrijk.
Vanuit bed, in een ziekenhuis in Zell am See, keek de Groningse weliswaar naar de twee zilveren medailles die haar man Rogier Blink liefdevol had opgehangen, die ze kort daarvoor had gewonnen op het WK in het Tsjechische Racice. Maar Oldenburg, die door de val in het bos haar eerste nekwervel op vier plekken brak en korte tijd buiten bewustzijn was, dacht geen moment aan roeien.
Vier pinnen onder schedel
Het was sowieso de vraag of ze ooit zou terugkeren in de boot. De revalidatie was zwaar. Haar nek, met inmiddels vier pinnen die nog altijd pal onder de schedel zitten, bleef haar maar opspelen. Je kunt weliswaar roeien als je niet naar achter kan kijken. Zelfs als je jouw nek nog maar 15 graden kunt draaien, zoals Oldenburg, in plaats van de gebruikelijk 90. Maar toch, de achterstand, ook conditioneel, was enorm. ,,Ik kon niet eens 30 seconden op een fiets zitten.’’
Maar Eelco Meenhorst zag het anders. En de bondscoach deed in december 2022 wat hij nog nooit had gedaan: hij nam een geblesseerde roeister mee op trainingskamp naar Portugal. Opvallend, vond Benthe Boonstra. ,,Ik dacht nog: oh, zou je dat nou wel doen? Moet je niet even lekker thuis nog herstellen? Maar het was juist heel goed voor haar. En dat hielp ons ook weer.’’
,,Ja, maar Marloes is Marloes’’, zei Meenhorst, kort nadat de dames verrassend de olympische titel hadden gepakt, na een enerverend gevecht met Groot-Brittannië, dat als topfavoriet was gestart in het Stade Nautique in Vaires-sur-Marne. Die een topper is. Niet alleen als mens, maar zeker ook roeister.
,,Daarom was ik er heel zeker van dat Marloes haar oude niveau weer zou halen’’, vertelde Meenhorst. ,,Zij is een enorme meerwaarde in de ploeg. Roeit het langst van alle meiden, heeft dus veel ervaring. Bovendien is ze heel sterk voor haar gewicht. Dus Marloes hoort gewoon in het team. Tegelijkertijd geeft het haar maatjes ook kracht, als ze zien dat het de goede kant opgaat.’’ Om eraan toe te voegen: ,,Ja, dit heeft gewoon heel goed uitgepakt.’’
Bloedstollend gevecht
Dat was te zien. Want alles viel samen bij de vier-zonder. En niet alleen de start, ook het middenstuk en de geweldige eindsprint, waardoor de Nederlandse boot de Britse dames na een bloedstollend gevecht met 17 honderdsten voorbleef. Dat gold ook voor de harde uithalen van Hermijntje Drenth, Tinka Offereins en Benthe Boonstra, die een uur na het behaalde goud nog moest bijkomen.
Oldenburg bleef niet achter. Sterker nog, de Groningse ging voorin de boot tekeer, alsof ze nooit was weggeweest. Maar dat was ze dus wel, vele maanden zelfs. Een wonder wilde ze het niet noemen, vertelde Oldenburg glunderend. Ze denkt wel dat het voor veel mensen een inspiratie kan zijn. ,,Als je dingen goed doet, altijd vertrouwen houdt, kun je dus heel ver komen.’’
Al was de olympische titel geen droom. ,,Toen ik mijn nek had gebroken, dacht ik niet: ik kan wereldkampioen worden. Maar dat werd ik dus wel, later in Belgrado. Zo ging ik deze Spelen ook in. Je hebt echt geen droom nodig om olympisch kampioen te worden. Daarom heb ik nooit gedacht: wat zou het mooi zijn dat… Ik dacht: ik ga gewoon naar de Spelen en dan zie ik het wel.’’
Enorme ontlading
Maar Oldenburg werd dus wel olympisch kampioen en dat zorgde voor een enorme ontlading. Niet alleen bij haar en de rest van de ploeg, ook bij Meenhorst, die het zelfs uniek noemde. En zo gegund. ,,Natuurlijk, je gunt het iedereen. Maar Marloes helemaal. Ja, ze kan door haar val niet meer omkijken. Maar dat hoeft ook niet. Daar hebben we Hermijntje nu voor. Die let op in de race, geeft commando’s. Dus Marloes hoeft alleen maar hard te rammen.’’
En dat deed Oldenburg, met alles wat ze had. Met als resultaat het mooiste cadeau dat ze zichzelf ooit had kunnen geven. Wie had dat gedacht? Ja, Meenhorst, de optimistische realist. Maar Oldenburg zeker niet. ,,Joh, ik mag blij zijn dat ik nog leef.’’
Maar inmiddels is ze 7 kilogram zwaarder én bungelt om haar nek, die 20 maanden geleden nog was ingepakt, een gouden medaille. ,,Dit is gewoon heel bizar.’’
Hoofdfoto: © Pim Ras Fotografie, privéfoto
Bron: Algemeen Dagblad
